Ve Bir Mum Yakın!..

HAFTAYA BAKIŞ

AHMET TANER KIŞLALI

Ve Bir Mum Yakın!..

Nâzım Hikmet ne güzel söylemiş: “Ben yanmasam /
Sen yanmasan / Biz yanmasak / Nasıl çıkar karanlıklar aydınlığa?”

Ama binlerce mum yakılırsa; karanlıkları yok etmek için kimsenin yanmasına gerek kalmaz!

Bu yılbaşı aldığım ve ne yazık ki yanıtlamak olanağı bulamadığım sayısız kutlama kartından birinde şöyle yazılıydı: “Karanlığı lanetlemektense, bir mum yakmak yeğdir!”

Kartı yollayan, “Demokrasi İçin Dayanışma Platformu” idi.

Karanlığa karşı savaşmak için oluşmuş, sayısız “toplumsal duyarlılık” göstergesinden birisi… (MBE 350, Taksim 30096 İstanbul – Faks 256 68 18).

★★★

Feriha Komut imzalı bir başka mesajda da şu satırlar vardı:

“RP ’li kadınlar ordusu, politik mobilizasyonun önemli aktörleri olarak, İslamın bayraktarlığı kimlikleriyle halkın nabzını tutarak, sabırla, bilinçli ve kararlı bir çalışmayla, son yerel seçimlere türbanlı damgasını vurmuşlardır. Bu çalışma ve yükselme grafiği, yerel seçimlerden sonra da devam etmektedir Büyük milletimizin helal vergileriyle okumuş, bürokrasinin dişlisinden geçmiş değedi. Atatürkçü kadın arkadaşlarımızı, bilgi ve kültür hâzinemizi, enerji ve heyecanımızı, kuracağımız vakıfta birleşmeye davet ediyoruz.” (0 312 – 335 53 32 veya 425 97 99),

Amaç belliydi.

Kemalizme sahip çıkmak gereğini duyanlar da Kemalizm düşmanlarının yöntemini kullanacaklardı.

★★★

Gaziantep’ten Sayın Sabriye Güler‘in mektubu ise, sanki bu “‘bütün”ün bir parçası gibi:

“DSP’ye üye oldum. Şu anda il kadın komisyonu başkanlığını yürütüyorum. Refah Partisi’nin çalışma biçimini örnek aldık. Kapı kapı dolaşıyoruz, toplantılar yapıp konuşuyoruz. “

RP “demokratik” bir yöntemi, bol “para” desteğinde kullandı: Karanlığı “yaymak” için…

Şimdi aynı yöntemi, parası az, ama “bilinci” çok olanlar kullanmaya başlıyorlar: Karanlığı “yenmek” için…

Sayın Güler, Cumhuriyeti “doyurucu, gerçekçi ve Kemalist” olarak çok sevdiğini söylüyor ve ekliyor:

“Böyle bir gazeteyi, isterdim ki milyonlar da okusun!”

★★★

Devleti yönetenlerin 40 yıllık “gaflet“i Türkiye’yi bu noktaya getirdi.

“Karanlıklar” devlet desteğinde büyüdü. ”Birileri bir şeyler yapsın da şu karanlığı aydınlatsın!”umudu kalmadı. Aydınlığın ışıklarından yararlanmış olanlar, bir araya gelmeye ve “bir şeyler” yapmaya başladılar.

Karanlığı savunanlar kapı kapı mı dolaşıyor, onlar da dolaşıyorlar.

Karanlığı savunanlar, kendi gazetelerini okuyanların sayısını arttırmak için seferber mi oluyor; onlar da “kendi gazeteleri” için çözüm arıyorlar.

Ve görüyorlar ki; Cumhuriyet gazetesi, Kemalizmi savunmada giderek tek başına kalmaktadır.

Karanlığı savunanlar, kendi gazetelerini beşer bin onar bin alıp parasız dağıtıyorlar. Aydınlığı savunanların o kadar parası yok. Ama benzer bir yolu, beşer onar ile izlemek olanaklı.

Ya da bir araya gelerek küçük olanakları birleştirerek…

Şimdi Amerika’da ve Almanya’daki bazı Türkler böyle bir girişim içindeler. Parasal nedenlerle Cumhuriyet okuyamayanlar için, yüzlerce abone parasını ödemek istiyorlar.

Kimi dernekler de benzer bir şeyi kendi çevrelerinde
yapma hazırlığındalar…

★★★

Batı’da İşçi sınıfı siyaset sahnesine çıktığında, benzer bir
durumla karşılaşılmıştı.

Sermaye partilerinde, birkaç üye ellerini ceplerine attığında parasal sorun çözülüyordu. İşçi partilerinde ancak onbinlerce üyenin küçük ödentileri bir araya gelince “denge” sağlanabildi. Ve “çoğulcu demokrasi”var olabildi.

Şimdi sıra, Atatürk‘ün yaktığı ateşin ışığında aydınlanmış olanlarda.

Karanlığı lanetlemek yerine, bir mum yakın!

Yakılar her mum, başka mumların da yakılmasını özendirecektir. Yakılan her mum, sadece karanlığı biraz daha yok etmekle katmayacaktır; yakanın umutsuzluğunu da yok edecektir.

Karanlıklar sizi korkuttuğunda, kendi kendinize sorun:

– Karanlığı yenmek için ben ne yapabilirim?

Ve bir mum yakın!

ONAT KUTLAR’ı kaybetmiş olmanın acısını, tüm okurlarım ve bu toplumun tüm demokrasiye inanan insanlarıyla paylaşıyorum. Tanrı’nın benzer yeni acılar vermemesini diliyorum.