Etnikçi Aydınlara Sorular…

HAFTAYA BAKIŞ

AHMET TANER KIŞLALI

Etnikçi Aydınlara Sorular…

Başlığı seçerken çok zorlandım,

Kafamdan geçen ilk başlık. “Türk ve Kürt Aydınlarına Sorular” idi. Haksızlık olacağını düşündüm…

Çünkü o soruları yönelttiklerim bir azlıktı. Sesleri
daha az çıkan çokluktakiler ise sanıyorum sorularımı paylaşıyorlardı.

Peki ne demek “etnikçi aydın”?

Bir tür “ırkçı aydın” demek.. Yani olaylara hep
“etnik” gözlüklerle bakan aydın demek…

Ama siz “Bunlar aydın tanımına ters düşüyor!
derseniz, ona da bir diyeceğim yok!

***

Özellikle “Kürtçü” aydınlarımız ve “ortak düşman “a karşı onların yanında yer alan numaracı cumhuriyetçiler “Te Ce”ye, yani Türkiye Cumhuriyeti’ne
kızgınlar. İçlerinde “75 yıllık zulüm”der söz edenler bile var.

O Cumhuriyetin kurucusunu da, bugünkü durumlarının sorumlusu sayıyorlar…

Pek de haksız sayılmazlar.(!) Irak’taki, Suriye’deki,
İran’daki Kürtlerin tersine…

Eğer buğun Türkiye’deki Kürtlere, dışişleri bakanlığından ordu komutanlığına, yüksek yargıçlıktan Meclis başkanlığına kadar bütün makamlar açıksa..

Elbette ki bunun sorumlusu Atatürk’tür!

Irak’taki, Suriye’deki, İran’daki Kürtlerin tersine…

Eğer “tüm sınırlandırmalara karşın” demokratik
hak arama yollar8 sadece Türkiye’deki Kürtler için
varsa…

Elbette ki bunun sorumlusu, temellerini Atatürk’ün
attığı “Te Ce”dir!

Irak’taki, Suriye’deki, İran’daki Kürtlerin tersine…

Eğer sadece Türkiye’deki Kürtler arasından aydınlar, yazarlar, sanatçılar çıkıyorsa..

Elbette ki bunun sorumlusu, Atatürk’ün önderliğindeki Anadolu Aydınlanması’dır. Ve o aydınlanmayı -etnik kökenlerine bakılmaksızın- tüm Anadolu halkına taşımak için savaşmış olan Kemalistlerdir!

***

Türkiye’de hiçbir yurttaş, etnik kökeninden dolayı kapıların kendine kapandığını söyleyebilecek durumda değil.

Türkiye Kürtleri toplumsal yaşamın her alanında hem de ağırlıklı olarak- varlar… Siyasette, iş yaşamında, kamuda… Gençlikle de toplumdaki oranlarının çok üzerinde…

Peki etnikçi aydınlarımıza göre sorun nerede?

Kültürel alanda. “Etnik kimliğin” ve kültürel hakların tanınmamasında.

Kürtçe konuşmak, şarkı söylemek, kaset doldurmak.. Çocuğuna Kürt ismi koymak.. Kürtçe dergi, gazete çıkarmak.. Kürtçe öğretmek için özel kurs açmak…

Elbette ki bunlar serbest olmalı!

Laz’ı, Çerkez’i, Arnavut’u, Arap’ı, Boşnak’ı vb., herkes için serbest olmalı!

Ama resmi dil dışında eğitim ve TV dediğinizde,
olay farklı bir boyut kazanıyor. Ve sormak gerekiyor:

– Kürtlere ve Türkiye’de konuşulan yedi kadar
farklı Kürtçeden birisine ayrıcalık mı tanıyacaksınız?
Yoksa yirmiyi aşkın etnik kesime aynı olanağı sağlayacak mısınız?

Kuzey İrlanda’da bölünme eğilimlerinin, Protestan
ve Katolik okullarının ayrılmasından sonra şiddetlendiğini biliyor musunuz? Türkıye’de imam-hatip okullarının yaygınlaşmasının gençliği nasıl ikiye böldüğünün ayrımında mısınız?

– Eğer sorun “kimlik çatışmasından kaynaklanıyorsa.. Güneydoğu’yu terk eden Kürt yurttaşlarımızın, Kuzey Irak yerine İstanbul’a gitmelerini nasıl
açıklıyorsunuz? Kuzey Iraktaki “Kürt kimliği” mi onlara yabancı, İstanbul’daki “Türk kimliği” mi onlara daha yakın?

Geçenlerde Prof. Şerafettin Turan anlatıyordu.

Çocukluğu Cumhuriyetin ilk döneminde Van’da,
Muş’da, Bitlis’te geçmiş.

En iyi öğretmenler, en seçkin yöneticilerle.. Hemen
hemen tüm kamu görevlilerinin ülkenin batısında ve
doğ usunda dönüşümlü Olarak görev yapından bir ortamda..

Demokrat Parti gelmiş ve bu duruma son vermiş.

Doğu’daki feodal beyler. Cumhuriyet tarihinde iki
kez Batı’da oturmak zorunda bırakıldılar. Bunlar oradaki feodal ve yan-feodal yapının değişmesi, yöre insanının özgürleşmesi için önemli adımlardı.

İkisi de sağcı partilerin oy kaygılarıyla geri alındı..

İşte etnikçi aydınlarımıza son iki soru:

– Tarihi mi bilmiyorsunuz, yoksa tarihsel gerçekleri saptırmak çıkarlarınız gereği mi? Ve de sizin çıkarlarınız, acaba temsil etmek savında olduğunuz ya
da kullanmaya çalıştığınız etnik kesimin çıkarlarıyla bağdaşıyor mu?