Gerçek mi, Dilek mi?

HAFTAYA BAKIŞ

AHMET TANER KIŞLALI

Gerçek mi, Dilek mi?

Yazı, New York Times’ta çıkmış. Celestine Beohlen imzasını taşıyor. Ankara’ya gelişleri sırasında, iki kez de benimle görüşen bir bayan gazeteciye ait.
Ne var bu yazıda?
Atatürk’ün “askeri becerileri ve otoriter eli ile” modern Türk devletini yarattığı… Çok az ülkenin bir insana bu ölçüde bir saygı gösterdiğini… “Devletçiliğe ilişkin felsefesi”nin okullarda zorla okutturulduğu… Türkiye’nin, İslam diktatörleri ile dolu olan bir bölgede, “hala laik ve demokrasiye bağlı” kaldığı…
Ve tüm bu -acı ilacı yutturmaya ilişkin- “hazırlık” aşamasından sonra, asıl yargı geliyor:
“Ancak, Atatürk’ün yeni bir Türk yaratma planları; yeni Batılılaşmış, yeni kimlikli, yeni giysili, yeni alfabeli ve yabancı öğelerden arınmış bir dili yeni yaratık, Lenin‘in hayal ettiği homo sovyetikus kadar bile başarılı olamamıştır…”
Neden?
Çünkü Kürtlerden Abhazlara kadar, “ulusun, bir değil çok kimlikli olduğu” ortaya çıkmış!

★★★

Neresini düzeltmeli?
Atatürk’ün, sadece “askeri becerileri” olan bir diktatöre indirgenmek istenmesini mi? Giderek Atatürk düşmanlarınca okutulur olan “Devrim Tarihi” derslerinin, “devletçiliğe ilişkin felsefe” olmadığını mı?
Ya da… Amerika’nın da bir “ulusal kimliği” olduğunu ve bunun, sayısız “etnik alt kimliğin” varlığı ile nasıl çelişki oluşturmadığını mı anımsatmalı?
Ve de sormalı mı?
– Nasıl oluyor da, Lenin kadar bile başarılı olunmamış bir ortamda ve “İslam diktatörleri ile dolu bir bölgede”, Türkiye hala laik ve demokratik kalabiliyor?
Lenin’in adı kentlerden, caddelerden, meydanlardan silinmiş. Kurduğu devlet parçalanmış ve yıkmak istediği sisteme teslim olmuş. Leninizm, demokrasiyi ertelemenin bedelini ödemiş ve toplumuna da ödetmiş…
Ama, Lenin başarılı!
Kemalizmden son yarım yüzyıldaki tüm sapmalara, ödünlere ve ihanetlere karşın; Türkiye -çağdışı rejimlerin ortasında- hala laik ve demokratik kalabilmiş… Ama, Atatürk başarısız!

Bu yanılgı, yüzeysel bir bakış açısının, safça bir yaklaşımın ürünü müdür?
Hayır!.. Bazı Amerikan “servis”lerinin, sistemli ve kararlı bir biçimde yürüttükleri bir stratejinin parçasıdır.
Kimi zaman bir profesörün, kimi zaman albayın, kimi zaman bir gazetecinin, kimi zaman da çok yükseklere kadar itilmiş bir siyaset adamının, ağzı ya da kalemi ile desteklenen bir stratejinin…

★★★

Şu düşünceler kimlere ait?
“Türkler tarihleri ile barışmalıdır… Tabuları tartışmaktan korkmamalıdır… Türk demokrasisi İslamla uzlaşmalıdır… Güneydoğu Anadolu için, federasyon çözümü tartışmaya açılmalıdır…”
Peki, “Atatürk devrim tarihi kitaplarından çıkarılmalıdır!” buyuran Amerikalı albay kim? Bazı sendikalara, “Size para verelim, ama Atatürk’ü bırakıp Özal‘a sarılın” önerisini yapan kuruluşların arkasında kimler var?
Atatürk’ün önemini azaltmaya yönelik, ABD patentli “tez”lerin, Türkiye’de basılması için “sinsice” düzenleri kimler yapıyor?
12 Eylül’ün yaptıkları, bu stratejide nereye oturuyor?
Ozal’ın, “2. cumhuriyetçiler”in bu strateji içindeki yerleri nedir?

Bunları gelecek yazımda bir kez daha anımsatacağım… Anımsatacağım ki, her yurtsever gereken dersleri çıkarsın ve 12 Eylül’cüler, nasıl bir oyuna getirilmiş olduklarını “geç de olsa” anlasınlar!
Ve bugün Türk ordusunun başında olanlar, Orgeneral Karadayı ve arkadaşları, dünü ve bugünü “daha berrak” görebilsinler!..