İşçisiz Sol ve Solsuz Demokrasi(!)

HAFTAYA BAKIŞ

AHMET TANER KIŞLALI

İşçisiz Sol ve Solsuz Demokrasi (!)

12 Eylül Anayasası’nın hazırlandığı günlerdeydi.

Devletin güçlü kişisi General Evren, Akdeniz sahillerinde tatilini geçiriyordu. Peşinden ayrılmayan gazetecilere büyük bir övünçle, okumakta olduğu kitabı gösterdi.

Eflatun’un ‘Devlet’i idi bu kitap.

Ve Türkiye’nin yakın geleceğine yön verme konumundaki ‘zat-ı muhterem’, Eflatun’un demokrasi karşıtı bir düşünür olduğunun farkında bile değildi.

Böylece, “Demokrasi kuruyorum”sananlar, sonunda neredeyse demokrasiyi yasaklayan bir ucube çıkardılar ortaya.

“Oyunu ver, gerisine sakın ola karışma” diye halka sopa gösteren bir kafa yapısının ürünü idi bu…

Tam 2500 yıl önce “Devlet işlerine karışmayanlara, kendi işi gücü ile uğraşan sessiz bir yurttaş değil, hiçbir işe yaramayan biri gözüyle bakıyoruz” diyen Perikles’in bile gerisine düştüğünü bilemeyen bir kafa yapışının…

★★★

Uyarmak bir görevdi.

Seçimsiz Demokrasi’ başlığını taşıyan bir yazı yazdım.

Çünkü anayasa taslağı, sanki sağcı bir partinin programı gibiydi. Solcu bir parti iktidara gelebilse bile o sağcı çerçeveyi aşamayacaktı.

Halka seçim hakkı bırakılmıyordu. Seçimi onun adına
General Evren ve arkadaşları zaten peşinen yapmışlardı.

Yazıyı yolladığım gazetenin yöneticileri korktular.

Bazı bölümler çıkarıldı. ‘Seçimsiz Demokrasi’ başlığı
da “Seçim ve Demokrasi gibi, ne kokar ne bulaşır bir
hale geldi.

İşte bugün o seçimsiz demokrasiyi yaşıyoruz.

‘Solsuz demokrasi’ olabileceğini sanan bir ilkelliğin
bedelini ödüyoruz .. İki bacaktı bir insanı tek paçalı pantolonla koşturmaya çalışan bir ilkelliğin…

Ve tek bacakla sekmeye çalışırken düşmemeye çaba
gösteren beden de ister istemez koltuk değneği kullanıyor..

★★★

İşçi ile işveren, yoksul ile varlıklı arasında ‘siyasal açıdan ‘temel bir fark var.

Büyük bir işveren, tek başına bile siyasal dengelerde etkili olabilir. Bir partiye ya da bir adaya verdiği tek başına destek bile ekonomik gücü nedeniyle önem taşır.

Ama emekçinin tekil desteğinin hiçbir ağırlığı yoktur.

İşçi ya da kamu görevlisi, ancak örgütlenirse, on binlercesi bir araya gelirse, küçük ödentileri üst üste koyarak büyük bir kaynak oluşturabilirse.. İşveren karşısında. toplumsal-siyasal bir denge sağlayabilir.

Kitle örgütlerine siyaseti yasaklayan bir anayasa; aslında işçilere siyaseti yasaklarken işverenlere siyasetin kapılarını ‘ardına kadar’ açıyor demektir..

★★★

İşçiye siyaset yasak.

Kamu görevlisine siyaset yasak.

Gençliğe siyaset yasak.

Ama işverene ve din adamına siyaset serbest..

Türkiye’de sol niçin yok oldu? İktidarı ile muhalefeti ile
meydan niçin sağa kaldı?

Bu soruları sormanın fazlaca bir anlamı var mı?

12 Eylül -Kemalistler dahil- solu buldozer gibi ezdi geçti. O boşlukta da holding solcuları(!), numaracı cumhuriyetçiler, ırkçı bölücüler, laiklik düşmanları cirit atmaya başladılar.

İşçi sendikalarının üzerine ölü toprağı serpilmiş.

Özgüvenlerini, inançlarını yitirmişler Oysa kendine güvenmeyeni ne toplum önemser ne de siyasal iktidarlar.

Yumruklarını tek noktaya vurabilseler. Yürekli bir biçimde sosyal demokrasiye sahip çıkabilseler. Kendileri için olduğu kadar toplum için de çok şeyi değiştirebilecekler.

İşçi öğretmen üretici, gençlik siyasete ağırlığını koyamadığı için Türkiye’de solun esamesi okunmuyor. Solun gücü olmayınca da işçinin, kamu görevlisinin
üreticinin ellerindeki ayaklarındaki bağlar çözülemiyor.

★★★

Bir kısırdöngü bu.

İşçisiz ‘sol’olmaz.

Solsuz ‘demokrasi’ olmaz.

Demokrasi olmayınca da “çağdaş” olamazsınız. Ve burnunuz “pislik’ten kurtulmaz…

“Yumurtasız omlet” yapmak isteyen ileri(!) zekalıların
‘kefareti’ni hep birlikte ödüyoruz!