Oyum Kime?

HAFTAYA BAKIŞ

AHMET TANER KIŞLALI

Oyum Kime?

Farklı bir seçim ortamı yaşıyoruz.

Birçok köşe yazarı, kime oy vereceğini açıkladı. Sabah gazetesi ise Çiller’in yeniden başbakan olabilmesi için adeta bir “yaşam savaşı” veriyor. Belki de Çiller’in hatırına, bu destekten Baykal da nasibini alıyor.
Cumhuriyet yazarlarının bazıları da tavırlarını netleştirdiler… Kime oy vereceğini açıklayanlar oldu. Solda “kime oy verilmemesi” gerektiğini, açık ya da dolambaçlı yollardan -büyük bir ısrarla- söyleyenler bile oldu.

Ben, tercihin DSP ile CHP arasında yapılması gerektiğini savunmuştum. Şimdi sıra, ikiyi teke indirmeye geldi.

* * *

Peşinen söyleyeyim ki iki parti de benim siyasal beklentilerimi tam yansıtmıyor!

CHP, ideolojik çizgisindeki bulanıklık ve çelişkileri nedeniyle.. yapısındaki tutarsızlıklar nedeniyle.. “hizip” görünümünün belirginleşmesi nedeniyle, içime sinmiyor.

DSP, ideolojik çizgisinin ve söyleminin tutarlılığına ve
benim görüşlerime uymasına karşın.. aşın tek merkezci, demokratik olmayan yapısı nedeniyle, içime sinmiyor.

Sayın Baykal için -ideolojiden ve birikimden çok- kendine bağlılık önemli.. En büyük zaafı, kendisini ideolojiden önemli sayması.

Sayın Ecevit için, ideoloji de önemli bağlılık da… En büyük zaafı ise aşırı derecede kuşkucu olması. Güven sınırının, neredeyse eşi ve eşinin çevresi ile sınırlı kalması.
İkisi de tüm olumluluk ve olumsuzluklarıyla partilerine damgalarını vurmuşlar!

* * *

Üç yıl önce, CHP kapılarını yeniden açtığında çok iyimserdim.
Solun, Atatürk’ün bayrağı altında toplanacağını umuyordum. O bayrağın altına gelmeyenleri -Ecevit dahil- açık ve sert bir biçimde eleştiriyordum… Bununla ilgili tavrımı, Baykal’ın genel başkan seçilişinden sonra da korudum.

Baykal, iyi bir konuşmacıydı, zeki ve birikimliydi.
Geçmiş deneyimlerinin ışığı altında “dar çevrecilik”ten
kurtulacağını, toparlayıcı olacağını.. ve Kemalizmi 21. yüzyıla taşıyacak bir hareketin sözcülüğünü üstleneceğini düşünüyordum.

Sonuç, tam bir düş kırıklığı oldu!

Sayın Baykal, şimdi Sayın Boyner’in sağ kolu konumunda bulunanlara kucak açtı… Şimdi -her Allah’ın günü- Milliyet gazetesindeki sayfasında Kemalistlere ve sosyal demokratlara hakaret edenleri baş tacı yaptı… Hilton Oteli’nde, 12 Eylül ihbarcısı iktisatçılarla seminerler düzenledi…
Toplumda hiçbir destek bulunamadığı anlaşılıp da..
Atatürk’lü, Altıoklu, “İlkelerinin ve devimlerinin sahibiyiz!” afişleri basıldığında ise artık iş işten geçmişti..

* * *

DSP’ye gelince…

Uluç Gürkan’la başlayıp Mümtaz Soysal’a kadar uzanan bir süreçte birçok değerli isim, DSP saflarına katıldı… “Ecevit’in kadrosu yok!” savları havada kaldı.

Ama bu, DSP’nin gerçek “demokratik” bir parti olmasına yetmedi. Bosna’ya giden aydınların başında yer alan Ertuğrul Günay’ın
-DSP’ye kamuoyunda kazandırdığı olumlu puanlara karşın-dışlanması, kafalarda soru işaretleri yarattı. Gürseler’den, Birgit’e, Solak’a kadar uzanan “harcama”lar.. ve “baş tacı”edilen bazılarının nitelikleri, soru işaretlerini çoğalttı…
Ne var ki 30 sayfalık seçim bildirgesinin hiçbir yerinde Atatürk’ten ve Kemalizmden söz etmeyen.. laiklik dışında, Altıok’un hiçbirine açıktan sahip çıkmayan.. Kemalizm karşıtı “açık bir 2. cumhuriyetçi”yi, hükümette İsmail Cem’e tercih eden…
Ve -Atatürkçü Düşünce derneklerinden gelen adayları dışlayıp- Aydınlık gazetesinin “Atatürkçüler Atatürk’ün Partisine Giremiyor” manşetini hak eden.. “yeni CHP”yi de Atatürk’ün partisi sayamıyorum… Seçim bölgemde Önder Sav’ın liste başı olmasına karşın, oyumu “yeni CHP”ye vermeyi içime sindiremiyorum!

* * *

CHP ile arasında seçim yapmak zorunda kalınca, oyumu yine de DSP’ye vereceğim… Çünkü DSP’nin, Meclis’e güçlü bir grupla girerse aile denetiminde bir parti olmaktan çıkabileceğine, gerçekten de “demokratik sol” bir partinin -nihayet-oluşabileceğine yönelik bir umudum var!

CHP ise.. ancak -şimdi vitrinine koyduğu Kemalizm karşıtlarını temizleyip- “yeni CHP” değil de “gerçek CHP” olursa gelecek seçimlerde oyumu alabilir!