Yapılacak Şey Çok, Ama Devlet Adamı Var mı?

HAFTAYA BAKIŞ

AHMET TANER KIŞLALI

Yapılacak Şey Çok, Ama Devlet Adamı Var mı?

Olayı, Tufan Türenç çok önceleri köşesinde aktarmıştı.

Çeyrek yüzyıl kadar önce-artık barışmış olan- İsmet
İnönü ile Celal Bayar arasında şu konuşma geçer:

Sayar: “Benim kanaatime göre Türkiye için en büyük
tehlike, beynelmilel ihtilalci komünizmdir.”

İnönü: “Hayır, hayır… Türkiye için en büyük tehlike
komünizm falan değildir, irticadır. O konuda çok dikkatli
olunması gerekir. Bunu hiç unutmayalım, komünizm
Türkiye’de bir şey yapamaz, ama irtica başımızın her
zaman belasıdır.”

Bayar: “Ben sizin gibi düşünmüyorum efendim. Bu kanaatimde ısrar ediyorum.”

Ve bu konuşmanın tanığı olup da aktaran kişi, kendi
düşüncesini de şöyle özetler:

“O gün ben de Bayar gibi düşünüyordum ve İnönü’nün söylediklerine inanmıyordum. Hatta, ‘İnönü de kafasını irtişaya takmış’ diye değerlendiriyordum. Ama bu gün, rahmetli İnönü ‘nün ne kadar haklı olduğunu ne yazık ki anladım.”

Bu sözler, yarım yüzyıllık bir siyaset ve devlet adamına, bugün DYP milletvekili olarak Meclis’te bulunan Sayın Münif İslamoğlu’na ait..

Yeşil bayrak çekip, “Laik diktatörlüğü yıkıp şeriatı getireceğiz!” diye Taksime yürüyenlere karşı polisin Atatürk Anıtı’nı koruduğu noktaya iki günde gelmedik.

Önce “Siz isterseniz hilafeti bile getirebilirsiniz!” diyen Bayar-Menderes çizgisi girdi devreye.

Türkçe ezan kaldırılıp. Arapça ezan yeniden geldi.
Türkçe gitti, Osmanlıca yeniden geldi.. ‘Ticani’lerin Atatürk’ün heykellerine saldırmaları dönemi yaşandı. Devrimler, ‘halkın kabul ettikleri ve etmedikleri’ olarak ikiye ayrıldı.

Arkasından Demirel dönemi başladı.

İmam-hatip okulları çığ gibi Anadolu’ya yayıldı.. Tarikatların sırtını sıvazlamak, Said Nursi’nin ‘İtibarının iadesi’ için kolları sıvamak siyasal kurnazlık sayıldı. Demirel, “Türkiye laikliği dinsizlik olarak anlamış, yanlış
tatbikatlar yapmıştır” diye ilan etti.

Derken 12 Eylül geldi.

‘Türk-İslam Sentezi ‘ resmi ideoloji oldu.. Devlet ‘Rabıta’ ile işbirliği yapma yoluna girdi. ‘Zorunlu din dersi’ anayasada yer aldı.. Devrim Tarihi’ bile, adı da değiştirilerek sağcı ve dinciler tarafından okutulmaya başlandı.

Ve Özal dönemi açıldı.

Bu; aynı zamanda imam-hatiplilere üniversite kapılarının da açılmasıydı; Milli (!) Eğitim, İçişleri, Sağlık bakanlıkları başta olmak üzere, devlet içinde ‘şeriatçı’ kadroların köşe başlarını ele geçirmesiydi; 163’üncü maddenin kalkmasıydı; devletin geçmişte ‘şapka giymeyenleri astığı’ iftirasının, bizzat Cumhurbaşkanı’nın ağzından yapılmasıydı; ‘İkinci Cumhuriyetçiliğin’ resmi ideoloji olmasıydı…

Bugün adım adım gelinmiş olan nokta, ‘Kemalizm’e
karşı politikaların iflasıdır!

Menderesciliği, Demirelciliği, Evrenciliğin, Özalcılığın iflasıdır.. Kemalizmin haklılığının kanıtıdır..

Bugün Türkiye’de üç endüstri meslek lisesine, iki
imam-hatip lisesi düşüyor. Bir sağlık meslek lisesine 3.5
imam-hatip lisesi düşüyor.

Son yirmi yılda genel liselerde öğrenci sayısı, üç kat
ve teknik liselerde 4.9 kat artarken imam-hatip liselerinde 13.4 kat arttı.

Din eğitimi görenlerin sadece yüzde 10’u dinle ilgili
görevler üstleniyorlar. Geri kalanlar, hızla ‘laik’ devlet
kadrolarına yerleşiyorlar.

Devlet, her yıl daha fazla sayıda genci ‘din devletinin gerekleri’ne göre yetiştiriyor. Her yıl daha fazlasına, laik devletin iplerini teslim ediyor!..

Henüz iş işten geçmiş değil!

İlk yapılması gereken şey, imam-hatip okullarının sayısını ‘din adamı gereksinmesi’ ile sınırlandırmaktır. Orta kısımlarını tamamen kaldırmaktır. Ve geri kalanlarını da meslek liseleri ne çevirmektir.

İkinci yapılması gereken şey de devlet örgütünü, adım
adım, ‘şeriatçı’ işgalinden kurtarmaktır.

Toplumun büyük çoğunluğunu, bir azınlığın ‘diktasına terk etmemek için yapılacak çok şey var, ama bunları yapabilecek çapta devlet adamı var mı?

Asıl sorun bu!..